Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ

(με αφορμή την μετατροπή της Αγίας Σοφιάς σε τζαμί)



Οι Φωνές έπαψαν ν’ αντηχούν απ’ τα τείχη

βουβός ο μαρμαρωμένος βασιλιάς.

Τη Υπερμάχω… πνίγουν άγνωστες ψαλμωδίες

λυπημένη δακρύζει η παναγιά

με ψεύτικα πρόσωπα μοιρολογεί.

Ο δικέφαλος αετός μαζεύει τα φτερά του

στα δύο κομμένος  στη φωλιά του κουρνιάζει.



Η κερκόπορτα απομεινάρι

στην κλεψύδρα του χρόνου

σφάλισε ερμητικά τις πληγές της.

Ανέστιοι μείνανε

κι ουρανός ξεμάκρυνε ακόμα πιο πολύ

όλα παραδομένα στη μοίρα τους.

Η ντροπή μετράει παλιά υποδήματα

σέρνεται λυπημένη στα ζάλα του χρόνου

κι η μνήμη ανήμπορη ταξιδεύει στις χαμένες σκιές.



Ποιος Θα τολμήσει ν΄ ανάψει φωτιά στο υγρό πυρ.

Ποιος αντάμα με την ιστορία θα σπείρει θριάμβους

Ποιος θ’ αλλάξει την κραυγή

«Πάλι δικά μας θα ναι»

και πάνω στον ουρανό της πόλης

με χρυσά γράμματα γράψει

«Τώρα δικά μας είναι»