ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Φέτος δεν αγόρασα δέντρο
σε ένα άσπρο χαρτί το ζωγράφισα
το έκανα όπως ήθελα
όμορφο ψηλό και καταπράσινο.

Στην κορυφή του έβαλα ένα αστέρι
το στόλισα με τις πιο λαμπερές λέξεις
κρέμασα την ελπίδα σ' ένα κλαδάκι
στο άλλο στο πιο φουντωτό τη χαρά
λίγο πιο πέρα έβαλα την αγάπη
στο κέντρο τοποθέτησα την ειρήνη
ψηλά, όσο ποιο ψηλά έφτανα, την υγεία.

Δυσκολεύτηκα λίγο και κουράστηκα
τώρα δεν είχα εσένα να με βοηθάς
να με βλέπεις από μακριά
να μου λες που θα μπει το κάθε στολίδι
να με χειροκροτείς για το όμορφο στόλισμα.

Χριστούγεννα και είσαι μακριά μου
λείπει το δώρο σου κάτω από το δέντρο
λείπει και το δικό μου.
Λείπεις και συ!

Αντώνης θαλασσέλης
Η ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ!

ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΟ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Αφιερωμένο στους μαθητές με την ευκαιρία της έναρξης των μαθημάτων στα σχολεία και με νοσταλγία σε όλους εμάς που το διδαχτήκαμε τις σχολικές χρονιές από 1955 έως το 1978.
Υπήρξε το πιο γνωστό, αγαπημένο και μακροβιότερο αναγνωστικό της Α’ τάξης δημοτικού μέχρι να αντικατασταθεί από το «Η γλώσσα μου»)


Νοσταλγικά μου χαμογέλασαν
η Άννα κι ο Μίμης
καθώς καθάριζα ένα μήλο
κι η μικρή Λόλα έπαιζε με την κούκλα της.
Λίγο αίμα έσταξε απ' το μαχαίρι
που κατά λάθος μου ξέφυγε,
ματωμένα τα γόνατα μου θυμάμαι,
κοντό και τρύπιο το παντελόνι.


Ξεφυλλίζω τις αναμνήσεις μία, μία
ζεσταίνοντας την ψυχή μου
στα παραμύθια της γιαγιάς.
Εικόνες χαραγμένες
στη μυρωδιά της γομολάστιχας,
στο ξύσιμο του μολυβιού
και της ξύλινης κασετίνας.


Στο τικ τακ του ρολογιού
και στου ψαρά το διαλάλημα
έμαθα το «ωμέγα» και το «ψι».
Τα καλά τους φορούν
όλοι η οικογένεια μαζί ,
να μεταλάβουν τη γλύκα της ζωής
το τραπέζι της Κυριακής έχει κρέας.


Το Σπιτάκι μικρό πετρόχτιστο
κι ο βασιλικός σκόρπαγε αρώματα,
πάσχιζε να σκεπάσει τη μυρωδιά
του ψημένου ψωμιού.
Ο κόκορας φωνάζει καμαρωτός
τη μέρα που ξύπνησε
περήφανος που μας έμαθε το «κάπα».


Η σχολική καμπάνα χτύπησε
και το μπλε του ουρανού στολίζει τη γη.
«Μπαμπά, μπαμπά κοίτα
το αναγνωστικό της πρώτης δημοτικού».
Γύρισα και κοίταξα, ο Μίμης και η Άννα
δεν μου χαμογελούσαν πια,
η Λόλα και η Έλλη έλειπαν
κι η μυρωδιά αλλιώτικη, διαφορετική.
Ο γκιώνης Βουβός δεν ακούγονταν πουθενά.
Πώς αλλάξανε όλα!

ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥ

(Ενα ποίημα λόγω της διαμονής μου στο πατρικό μου
αυτό το καλοκαίρι των διακοπών.
Φωτογραφία πάνω από το τζάκι μας, στο χωριό μου,
Μπορός ή Νεοχώρι Λέσβου!)

Γλυκιά χαρακιά η μυρωδιά
που πέρασε από μπροστά μου.
Η πόρτα άνοιξε σέρνοντας μαζί της
τόσες όμορφες αναμνήσεις.

Το τζάκι ακόμα κρατά τη μοσχοβολιά του
κι όλα τριγύρω δακρύζουν.
Το ρολόι σταματημένο ακούραστα μετράει το χρόνο
ο ρυθμός του, παράξενη νότα με ταξιδεύει.

Γνώριμοι ίσκιοι χαϊδεύουν τα μάτια μου
κάποιες ανάσες ξετυλίγουν βασανιστικά στιγμές.
Παλιές φωτογραφίες ζωντανεύουν
ζωές που σεργιάνισαν και χάθηκαν
κι άλλες που φίλησαν το φως της μέρας.

Τρίζει η σκάλα στα βήματα του πατέρα
το καλωσόρισμα της μάνας αντηχεί στ' αυτιά μου.
Φωνές από το ταβάνι, ζωγραφιές από τους τοίχους
μια βαθιά ανάσα από τα σωθικά του πατρικού μου.
Η ψυχή του αναστενάζει ακόμα.
Μαζί και γω!

 

ΚΑΥΤΟΣ ΗΧΟΣ

(Από την υπό έκδοση νέα Σατιρική

μου συλλογή σε ελεύθερο στίχο “ΓεΛοΤοΠοΝήΜαΤα”)

 

Με σφίγγουν οι τιράντες και το μυαλό νερούλιασε.

Τι δίλημμα κι αυτό ούζο να πιω με πάγο

ή καμιά κρύα μπύρα;  

Τσίπουρο δεν παίζει άστο!

Είναι κι αυτή η ζέστη  που σε λωλαίνει.

Βαρέθηκα το παπαγάλο, με ζάλισε.

Τεκίλα πιες, τεκίλα πιες.

Σκάσε του φωνάζω!

Τσάμπα τον ταΐζω τον άτιμο, θέλει το κακό μου.

 

Ο γέρος περνάει μέσα στο καύσωνα

μ' ένα βρεγμένο μαντήλι, βράζει η άσφαλτος.

Αν είναι να χορέψω να βάλω παπούτσια πάνινα,

α... ναι και τη βερμούδα μου.

Το περιβόλι έχει μόνο φρούτα σήμερα

στο βωμό της δίαιτας και των κοιλιακών.

 

Πως να με πάρει ο ύπνος παντού φωνές.

Έλεος μ' αυτό  το τραγούδι

σπάει το νευρικό μου σύστημα.

Είναι πολύ παλιό πού το βρήκε  ο τύπος;

 

Άκου τι λέει;

«Όλα είναι ένα ψέμα μια ανάσα μια πνοή....»

Ρε λες να 'χει δίκιο;

Είδωμεν!

ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 Γκρέμισα τα σύνορα του κόσμου

νιώθοντας την ανάσα σου

σκάρωσα ταξίδια στις πτυχές

του ανεξερεύνητου κορμιού σου.

Βυθίστηκα στα μάτια σου

κι η στιγμές έσταξαν χίλιους ουρανούς.

 

Αστέρια στόλισαν με τη λάμψη τους

τα λαμπερά σου μαλλιά

το όνειρο ξαναζωντάνεψε

στην προσμονή της επιθυμίας

 

Σε νιώθω κοντά μου, μια υπέροχη οπτασία

στα χαρακώματα του νου.

Το είναι σου, το είναι μου

εξομολόγηση βαθιά στη ζάλη του έρωτα.

 

Έλα κοντά μου κρύψε το χορό

από τα λάγνα βλέμματα

κούρνιασε στην ολόγεμη όψη του φεγγαριού.

Νιώσε τα μονοπάτια της χαρμονής

αφέσου στο ταξίδι της ζωής

που τώρα αρχίζει.

 

Ένα χάδι, μια αγκαλιά

ένα σου φιλί, για το γαμότο!

Η ΚΛΩΤΣΙΑ

Κλωτσήστε τα συρματοπλέγματα του νου
στις φυλακές της πάθους κι αντέξτε.

Κλωτσήστε τα τέλια απ’ την κιθάρα
της χαμένης ουτοπίας και τραγουδήστε.

Κλωτσήστε τη ριζωμένη πέτρα
που καταγής κείται και πονέστε.

Κλωτσήστε τον άμοιρο βουβό ποιητή
των άχρωμων λέξεων και γελάστε.

Κλωτσήστε την ελπίδα που δεν ελπίζει
των σκοτωμένων ονείρων και πετάξτε.

Κλωτσήστε τους θρήνους της καμένη γης
του ανήλιαγου χωραφιού και φυτέψτε .

Κλωτσήστε τ’ αναποδογυρίσματα
στους ίσκιους των ποταμών και κολυμπήστε.

Κλωτσήστε το χαλί των αναμνήσεων
στα πατώματα της ψυχής κι ανακαλύψτε.

Κλωτσήστε τα αμπέλια της ιστορίας
των οξειδωμένων κρασιών και μεθύστε.

Κλωτσήστε τις σκελετωμένες εξέδρες
στα σεντούκια της υπόκλισης και κωφεύστε.

Κλωτσήστε τα λιβάνια των ανέμων
στα θυμιατά της κολακείας και πολεμήστε.

Κλωτσήστε τα φρούρια των αχρείων
στα σημαιάκια της υποτέλεια και μην λυγήστε.

Κλωτσήστε τους γονυπετείς σοφούς
στο παραλήρημα των σειρήνων κι αντισταθείτε.

Κλωτσήστε ότι μπροστά σας βρείτε
μα να ‘χει δύναμη η κλωτσιά και μην υποταχτείτε!

ΠΡΩΤΗ ΜΑΗ

Στου Μάη τη μοσχοβολιά
η ανοιξιάτικη θύμηση

δραπετεύει παρέα με την κλεψύδρα.
Αχνοπατά πάνω στα χαλάσματα
και φυτρώνει μέσα στους πέτρινους ίσκιους
σαν κόκκινο γαρίφαλο ποτισμένο με αίμα.

Άνθισε στα χωράφια του νέου κόσμου
εργάτες στόλισαν τα στεφάνια τους
με το κόκκινο χρώμα του
σφιχτά κρατώντας το
στην υψωμένη γροθιά τους.
Η σιωπή τους δεν πνίγηκε στην αγχόνη
έγινε αγώνας και τρανταχτή φωνή
ταξιδεύοντας στα ποτάμια του κόσμου.

Ο τοίχος στην αλάνα
ζωγραφισμένος με λευκά περιστέρια
έγραψε την ιστορία του
σαν βάφτηκαν με το κόκκινο χρώμα του.
Κι ύστερα έγινε η κραυγή της μάνας
κλάμα και θρήνος στο πνιγμένο δάκρυ
στολίζοντας τον επιτάφιο
καταμεσής του δρόμου.

Τώρα Μάη μου σε συναντώ στα εμβατήρια
με τα λάβαρα υψωμένα στις πλατείες.
Καλωσόρισες Μάη, μα πώς να σ’ το πω;
Διστάζω στη γιορτή σου να κόψω
κόκκινα γαρίφαλα, στεφάνια να πλέξω.
Φοβάμαι μη γίνουν ξανά αίμα!

ΕΛΠΙΔΑ

Δάκρυ και αίµα, χολή και όξος.
Κακός οιωνός το φιλί της άρνησης
καθώς τα χέρια
ξέπλυναν την αµαρτία.

Βαρύ φορτίο θυσίας
στην ανηφόρα του πάθους
βωµός της άσπιλης ικεσίας

του θεϊκού θαύµατος.

Ακάνθινο όραµα στην πνοή
του άχραντου φωτός.
Δάκρυ µάνας στην πληγή
των λυπηµένων µατιών.

Προσευχή εγκατάλειψης
στη λοιδορία των λυγµών.
Απόλυτη σιγή στην κραυγή
τους σκότους.

Λύγισαν τα έγκατα της γης
οι ουρανοί έχασαν το φως
το τέλος επήλθε.

Μια καινούργια ελπίδα
ανέτειλε, ευχής υπόσχεση σωτηρίας
για παντοτινή Ανάσταση
στα βάθη των ψυχών µας.

ΟΔΕΥΣΗ ΠΡΟΣ ΑΦΟΔΕΥΣΗ

(ο νοών νοείτω)

 

Σε κύκλους χαμένων οραμάτων

και σε αυλές μόνιμων παροικούντων

ασπαίρει η χαρά στη άσκοπη μοιρασιά των ονείρων.

 

Θυσία στο βωμό του ανέφικτου

στων λέξεων την ατραπό η πέννα χάνεται.

Οι δήμιοι τσίγκινα προσωπεία μοιράζουν

σφίγγουν οι μεταξωτές κλωστές αποπνικτικά.

Η Προκρούστειος κλίνη κάνει θαύματα

εγείροντας ξεχασμένες επάρσεις.

 

Τα θεμέλια εξοστρακίζονται

άμμος γίνονται που τον σκορπά ο αέρας.

Φυλλοροεί το δέντρο της γνώσης   

στο σάλπισμα των Σειρήνων.

Μοιράζει το μάννα ο δημιουργός

όλοι θα ηδονίσουν την πείνα τους

κάνεις μη εξαιρετέος στο νάμα της οψιμάθειας.

 

Χαμένοι στη δυστοπία, απηνής διώκτες

στην αμετάκλητη βαθύνοια δαήμονες

οψόμεθα μετά φόβου καιρού.

 

ΜΑΡΚΟΣ ΔΡΑΚΟΣ Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

(Αφιερωμένο στο Μάρκο Δράκο και στους αγωνιστές Ελληνοκύπριους που την 1η Απριλίου 1955 ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό).

Στα όνειρα σου τα Λευκά* δραπέτευσε ο τόνος,
τόπος δικός σου έγινε εκεί να γεννηθείς.
Μαύρη η μοίρα έγραψε για σε σκληρό παιχνίδι
δόξα μετά σου χάρισε αθάνατος να ζεις.

Είχες μπροστά σου τη ζωή μα σ’ έπνιγε το δίκιο
και της θυσίας το βωμό δεν σκιάχτηκες ποτέ.
Πρώτος στη μάχη ρίχτηκες σαν Αστραπή** χτυπούσες
και την πατρίδα λεύτερη λαχτάρησες να δεις.

Τα σίδερα της φυλακής δεν στάθηκαν εμπόδιο
κι ελεύθερος σαν το πουλί πέταξες στον αγέρα.
Όρθιος και περήφανος δεν έσκυψες κεφάλι 

της Κύπρου τέκνο ένδοξο γενναίο παλικάρι.

Σε νόμους δεν πειθάρχησες σε ξένων διατάξεις 

κι αφού Λυκούργος*** ήσουνα δικούς σου είχες βάλει, 

μ’ αυτούς εσύ πορεύτηκες, τους χάραξες με αίμα 

στης Κύπρου τ’ άγρια βουνά στα δύσβατα λημέρια.

Κακιά η ώρα κι η στιγμή τη νύχτα του Γενάρη
που σκιάχτηκε ο χάροντας κρυμμένος στο σκοτάδι,
πισώπλατα σε χτύπησε, κατάματα ντρεπόταν,
σαράντα σφαίρες στο κορμί μ’ ακόμα τραγουδάς
της άνοιξης τα όνειρα της λευτεριάς τραγούδια.

Φυλακισμένα μνήματα**** τη δόξα σου δεν κρύψαν
και έμεινες αθάνατος στην μνήμη μας για πάντα.
Το αίμα σου επότισε της λευτεριάς το δένδρο
παράδειγμα η θυσία σου παντοτινού αγώνα.


*«Λεύκα» Χωριό της Κύπρου που γεννήθηκε ο Μάρκος Δράκος στις 24 Σεπτεμβρίου 1932

**«Αστραπή» Η ομάδα με το όνομα «Αστραπή» την οποία ηγούταν ο Μάρκος Δράκος

***«Λυκούργος» ο Μάρκος Δράκος ανέλαβε αρχηγός ομάδας με το ψευδώνυμο Λυκούργος.

****«Φυλακισμένα μνήματα» βρίσκονταν μέσα στη φυλακή. Τα έφτιαξαν οι άγγλοι για να θάβουν εκεί μέσα τους εκτελεσθέντες , και όχι στα δημόσια νεκροταφεία φοβούμενοι τυχόν εκδηλώσεις εναντίον τους.

ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ

Δεν θέλω να ‘μαι μπροστά στη σκηνή 

δεν θέλω να είμαι με τους επισήμους

βάλτε με πίσω-πίσω, στον τοίχο κολλητά

ταπεινός και χαμένος στο πλήθος.

Να γίνω ένα με τα γκράφιτι

να ανακατευτώ με τις λέξεις

να χαθώ μέσα στα χρώματα.

 

Μία πονεμένη καρικατούρα

ένας δακρυσμένος κλόουν.

 

Κι όταν τελειώσει η παράσταση

γυρίστε πίσω και κοιτάξτε με

ακούστε με προσεκτικά

θα είμαι εκεί να φωνάζω τα συνθήματα!

ΩΔΗ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Μια μικρή αφιέρωση μου, λόγο της σημερινής γιορτής, στο πιο υπέροχο πλάσμα του κόσμου.. την γυναίκα που χάρις σ' αυτή η πλάση χαίρει κι ομορφαίνει!!!


Γυναίκα...
ήλιε κι ουρανέ παντοτινό στολίδι.
Στα χέρια σου ακουμπά η ζωή
τα βλέφαρα σαν γέρνεις.


Με χίλια δυο αρώματα
την πλάση ομορφαίνεις,
όνειρα, πόθους, πεθυμιές
σκορπάς στο πέρασμά σου.


Θεοί σου δώσανε ομορφιά
σ’ έπλασαν από μέλι,
από λουλούδια ξωτικά
κι αρώματα του πάθους.


Τα λόγια σου τα τρυφερά
κάθε καρδιά γλυκαίνουν
ελπίδα δίνουν και χαρά
τον κόσμο ανασταίνουν.


Στην αγκαλιά σου τραγουδούν
άγγελοι και νεράιδες,
του έρωτα ταξιδευτές
το χάδι σου προσμένουν.


Τα βήματά σου στα σκαλιά,
το πρώτο αχ της νιότης,
ρίγη και αναστεναγμοί
στη γλύκα του φιλιού σου.


Σαν την πλανεύτρα θάλασσα
ανέμους ψιθυρίζεις,
βουλιάζω μες στα μάτια σου,
χάνομαι, ταξιδεύω.


Η αγκαλιά σου φυλακή
του έρωτα δεσμώτης
της ηδονής απάγκιασμα
το φως της ύπαρξής μου.


Στεφάνι μπλέκω ολάνθιστο,
στολίζω τα μαλλιά σου
κι υμνολογώ τα κάλλη σου
της Αφροδίτης κόρη!

ΤΗΣ ΖΩΗΣ Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Άνοιξαν οι ουρανοί

και το σύμπαν κόπηκε στα δύο

η απόσταση μεγάλωσε

και τράβηξε κόκκινη γραμμή.

Η αγάπη μας φόρεσε

τη μαύρη εσθήτα της

και περιπλανιέται μόνη της

πίνοντας τα δάκρυα της λύπης.

 

Ένα όμορφο ταξίδι σταμάτησε

στις παρυφές του μυαλού

κι έμειναν μόνο οι αναμνήσεις

να τριγυρνούν στης Μοίρας

τ' ατελείωτα παιχνίδια.

 

Είναι που έρωτας τυφλός

έριξε λάθος το βέλος του

και σφηνώθηκε βαθιά στην καρδιά μας.

Είναι που το για «πάντα μαζί»

ζωγράφιζε μόνο λέξεις

στον καμβά της ψυχής μας.

Είναι που στην ατραπό του έρωτα

περιπλανιόμασταν χωρίς προορισμό

χαμένοι στην ουτοπία της στιγμής.

 

Η ζωή σταμάτησε να περιμένει

φυλακισμένη στο κλουβί της

δεμένη στα θέλω της με αλυσίδες.

Τώρα ας κοιτάμε το ίδιο φεγγάρι

λίγο απ’ το φως του να κλέβουμε

ίσως και γιατρευτούν οι πληγές μας

ίσως και το όνειρο ξαναζήσει.

ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΜΟΥ ΠΕΡΣΕΦΩΝΗ

Εις μνήμην της θείας μου Περσεφόνης
πού μας άφησε το Γενάρη του 2023,
που τόσο πολύ μου συμπαραστάθηκε σαν δεύτερη μάνα
όταν κατέβηκα δέκα οχτώ ετών στην Αθήνα
από Νεοχώρι (Μπορός) της Λέσβου
για να ανοίξω τα φτερά μου και να βρω την τύχη μου!

Η βροχή κρύφτηκε πίσω από τα δάκρυα της λύπης
που βαριά έπεφταν στη γη και σκόρπιζαν καημούς.
Ο ήλιος υποκλίθηκε και άπλωσε το χάδι του ζεστό
να σε προβοδίζει στην αγκαλιά των αγγέλων.
Ένας καημός ντύθηκε με μαύρες σκιές
και άνοιξαν οι ουρανοί για την ανάστασή σου.
Δεν έφυγες ζεις στις καρδιές όλων και στη δική μου.

Η γλυκιά σου μορφή πλανιέται στη σκέψη μας
αέναο αποτύπωμα ζωγραφικής πανδαισίας
στη γραμμή του ορίζοντα ανατέλλει και μας στολίζει.
Η Αγγελική σου ψυχή πάντα έδινε συγχώρεση
και το χαμόγελο στο πρόσωπο σου
σαν αυγινό ξημέρωμα μας φώτιζε.

Εκεί στο στασίδι του παραδείσου που θα πας
θα δεις τον άντρα σου, το πατέρα σου
τη μάνα σου, και τα αδέλφια σου
να τους πεις ότι εμείς εδώ κάτω πάντα τους θυμόμαστε.
Στήστε γλέντι όλοι μαζί σε ένα τραπέζι
θυμηθείτε τα παλιά και τραγουδήστε.

Μα ποιο πολύ να σφίξεις στην αγκαλιά σου
τον αδικοχαμένο σου γιο
που τόσα χρόνια καρτερούσες με υπομονή.
Αβάσταχτος ο καημός σου κι η πίκρα σου μεγάλη
Θα γυρίσει έλεγες!
Το ένιωθες σε μια φωτογραφία που σου χαμογελούσε.
Γύρισε, τον έχεις κοντά σου αγκάλιασε τον σφιχτά.
Τώρα πια ήρθε ο καιρός να λυτρωθείς.

 

ΟΡΚΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

Χαρισμένο σε όλους τους ερωτευμένους 

για να το αφιερώσουν στον άνθρωπο που αγαπούν

με την υπόσχεση "για πάντα μαζί"

Αγάπη μου, να σε προσέχω θέλω
να σε νοιάζομαι να ζω μόνο για σένα.
Κρυφά να σε ακολουθώ, στο διάβα σου να είμαι
φάρος προστάτης κι οδηγός σκιά της ύπαρξής σου.

Τις νύχτες να σ’ ακροβατώ σε πύρινα σεντόνια
σε ουρανούς απόλαυσης σε ηδονικά ταξίδια.
Τυφλή υποταγή «ψυχή τε και σώματι»
στο είναι σου για πάντα
με όλες στις αισθήσεις μου σε όλα σου τα θέλω.

Υπόσχεση παντοτινή ο θάνατος …..να δώσει τέλος!

ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

(Οικογενειακό μου κειμήλιο

του 1850 από πατερά σε γιο)

 

Ήταν ροζιασμένα τα χέρια 

που σε κράτησαν στου ήλιου τη βιοπάλη.

Η Λάμψη σου αέναη

συνομιλεί με το χρόνο  

και τόσα βαθιά σημάδια

πληγώνουν τη σκέψη μου.

 

Παντοτινό κειμήλιο

στον ιδρώτα της υπομονής

χαρακιές σφηνωμένες 

στης φαντασίας το ντελίριο.

 

Εικόνες μοιράζομαι μαζί σου

και ταξιδεύω με ιστορίες

στο άβατο του μυαλού μου.

Απολίθωμα αλαβάστρινο

ξεπρόβαλες ασπαίροντας

από την λίμνη του Αχέροντα.

Την άψα της στιγμής ένοιωσα!

 

Από χέρι σε χέρι και τώρα στο δικό μου

σφιχτά σε κρατώ  

και αναπνοή μου τρέμει.

Ζαλωμένος στη θέλξη σου

αφουγκράζομαι τη βαριά κληρονομιά.

 

Νοιώθω την ύπαρξη σου

καρφωμένη στα σωθικά μου.

Λάμνω για τη συνέχειά μου.

Λυτρώνομαι!

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ

Είναι κάτι στιγμές που τα χείλη στεγνώνουν

πικρές χαρακιές σαν μαχαιριές ζωντανεύουν

και πληγώνουν το είναι σου.

 

Ο νους αλητεύει σε σπασμένα γυαλιά

και ματώνει τη σκέψη.

Καταρράκτες οι βραδιές πνίγουν τα όνειρα.

Τα δάκρυα σαν βαριές αλυσίδες

χτυπάνε το πάτωμα αλύπητα.

 

Η νύχτα αμίλητη

σταυρώνει τα χέρια της και καρτερεί.

Τρέμει το χέρι κι οι λέξεις ανήμπορες

πνίγονται στη θηλιά της προσμονής.

μου λείπεις φωνάζουν ανάμεσα στις σκιές.

 

Και τότε ζωγραφίζει η μοναξιά

αλαργινούς ουρανούς και φεγγάρια

ανεξερεύνητες θάλασσες και ταξίδια

που αναρωτιέσαι αν θα γίνουν ποτέ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ & ΒΙΝΤΕΟ απο την παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής ΕΛΕΛΙΧΘΩΝ

Την παρασκευή στις 25/11/22 στην ιστορική αίθουσα της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Σας ευχαριστώ όλους και έναν, έναν ξεχωριστά, που με τιμήσατε με την παρουσία σας, που απαγγείλατε ποιήματά μου και όλο το πάνελ για τις εξαιρετικές ομιλίες καθώς και όλους εσάς που δεν καταφέρατε να έρθετε, όμως διαισθανόμουνα την παρουσία σας και σας ένιωθα κοντά μου.

                       BINTEO ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ

        ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ  ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ