ΤΗΣ ΖΩΗΣ Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Άνοιξαν οι ουρανοί

και το σύμπαν κόπηκε στα δύο

η απόσταση μεγάλωσε

και τράβηξε κόκκινη γραμμή.

Η αγάπη μας φόρεσε

τη μαύρη εσθήτα της

και περιπλανιέται μόνη της

πίνοντας τα δάκρυα της λύπης.

 

Ένα όμορφο ταξίδι σταμάτησε

στις παρυφές του μυαλού

κι έμειναν μόνο οι αναμνήσεις

να τριγυρνούν στης Μοίρας

τ' ατελείωτα παιχνίδια.

 

Είναι που έρωτας τυφλός

έριξε λάθος το βέλος του

και σφηνώθηκε βαθιά στην καρδιά μας.

Είναι που το για «πάντα μαζί»

ζωγράφιζε μόνο λέξεις

στον καμβά της ψυχής μας.

Είναι που στην ατραπό του έρωτα

περιπλανιόμασταν χωρίς προορισμό

χαμένοι στην ουτοπία της στιγμής.

 

Η ζωή σταμάτησε να περιμένει

φυλακισμένη στο κλουβί της

δεμένη στα θέλω της με αλυσίδες.

Τώρα ας κοιτάμε το ίδιο φεγγάρι

λίγο απ’ το φως του να κλέβουμε

ίσως και γιατρευτούν οι πληγές μας

ίσως και το όνειρο ξαναζήσει.