Είναι κάτι στιγμές που τα χείλη στεγνώνουν
πικρές
χαρακιές σαν μαχαιριές ζωντανεύουν
και
πληγώνουν το είναι σου.
Ο νους
αλητεύει σε σπασμένα γυαλιά
και ματώνει
τη σκέψη.
Καταρράκτες
οι βραδιές πνίγουν τα όνειρα.
Τα δάκρυα
σαν βαριές αλυσίδες
χτυπάνε το
πάτωμα αλύπητα.
Η νύχτα
αμίλητη
σταυρώνει τα
χέρια της και καρτερεί.
Τρέμει το
χέρι κι οι λέξεις ανήμπορες
πνίγονται
στη θηλιά της προσμονής.
μου λείπεις φωνάζουν
ανάμεσα στις σκιές.
Και τότε
ζωγραφίζει η μοναξιά
αλαργινούς ουρανούς
και φεγγάρια
ανεξερεύνητες
θάλασσες και ταξίδια
που
αναρωτιέσαι αν θα γίνουν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου