ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ

(Οικογενειακό μου κειμήλιο

του 1850 από πατερά σε γιο)

 

Ήταν ροζιασμένα τα χέρια 

που σε κράτησαν στου ήλιου τη βιοπάλη.

Η Λάμψη σου αέναη

συνομιλεί με το χρόνο  

και τόσα βαθιά σημάδια

πληγώνουν τη σκέψη μου.

 

Παντοτινό κειμήλιο

στον ιδρώτα της υπομονής

χαρακιές σφηνωμένες 

στης φαντασίας το ντελίριο.

 

Εικόνες μοιράζομαι μαζί σου

και ταξιδεύω με ιστορίες

στο άβατο του μυαλού μου.

Απολίθωμα αλαβάστρινο

ξεπρόβαλες ασπαίροντας

από την λίμνη του Αχέροντα.

Την άψα της στιγμής ένοιωσα!

 

Από χέρι σε χέρι και τώρα στο δικό μου

σφιχτά σε κρατώ  

και αναπνοή μου τρέμει.

Ζαλωμένος στη θέλξη σου

αφουγκράζομαι τη βαριά κληρονομιά.

 

Νοιώθω την ύπαρξη σου

καρφωμένη στα σωθικά μου.

Λάμνω για τη συνέχειά μου.

Λυτρώνομαι!