ΠΡΩΤΗ ΜΑΗ

Στου Μάη τη μοσχοβολιά
η ανοιξιάτικη θύμηση

δραπετεύει παρέα με την κλεψύδρα.
Αχνοπατά πάνω στα χαλάσματα
και φυτρώνει μέσα στους πέτρινους ίσκιους
σαν κόκκινο γαρίφαλο ποτισμένο με αίμα.

Άνθισε στα χωράφια του νέου κόσμου
εργάτες στόλισαν τα στεφάνια τους
με το κόκκινο χρώμα του
σφιχτά κρατώντας το
στην υψωμένη γροθιά τους.
Η σιωπή τους δεν πνίγηκε στην αγχόνη
έγινε αγώνας και τρανταχτή φωνή
ταξιδεύοντας στα ποτάμια του κόσμου.

Ο τοίχος στην αλάνα
ζωγραφισμένος με λευκά περιστέρια
έγραψε την ιστορία του
σαν βάφτηκαν με το κόκκινο χρώμα του.
Κι ύστερα έγινε η κραυγή της μάνας
κλάμα και θρήνος στο πνιγμένο δάκρυ
στολίζοντας τον επιτάφιο
καταμεσής του δρόμου.

Τώρα Μάη μου σε συναντώ στα εμβατήρια
με τα λάβαρα υψωμένα στις πλατείες.
Καλωσόρισες Μάη, μα πώς να σ’ το πω;
Διστάζω στη γιορτή σου να κόψω
κόκκινα γαρίφαλα, στεφάνια να πλέξω.
Φοβάμαι μη γίνουν ξανά αίμα!