κλέβοντας τους ίσκιους της απόστασης.
Πικραμένο το σύννεφο ξεμακραίνει
πριν το φως αργοσβήσει
κι η ψυχή μου δεν προφταίνει
να κυνηγά τα δάκρυα της βροχής.
Ξεγύμνωσα τη νύχτα
στα φιλήδονα μάτια σου
κόντρα στις φυλλωσιές του ανέμου.
Πλήγωσα τις ελπίδες
στη σκιά που χαμηλώνει,
να ζήσω στο κόσμο σου.
Τώρα που η μέρα απλώνεται
και τ’ όνειρο λιγοστεύει,
καθρέφτης παλιός θα γίνω,
να ζωντανέψω τους δείκτες.
Σ΄ ένα ξεκούρδιστο ρολόι
θα περιμένω ξανά τους χτύπους
σ' ατέλειωτα παραμύθια.
Εκεί θα είμαι, ταξιδευτής
στις χαρακιές του κορμιού σου,
ποιητής μιας ανείπωτης στιγμής
να σε καλωσορίσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου