Σ' ΕΝΑ ΣΤΕΝΌ ΣΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΙΆ

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ... ΜΕ ΔΥΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ!

     Το κουδούνι έγραφε «Πειραματικό μουσείο Λογοτεχνίας». Με το πρώτο Χτύπησα απόκριση καμία, αρχίζω να μπαίνουν μέσα στο μυαλό μου ιδέες, λες να ήρθα εδώ άδικα. Με το δεύτερο χτύπημα πάλι σιωπή, η ανησυχία μεγάλωσε! Μία τελευταία φορά είπα ας δοκιμάσω, δεν πρόλαβα να το πω και πριν σηκώσω το χέρι μου, ανοίγει η πόρτα.
     Ο καλοσυνάτος χαμογελαστός ποιητής, που μου άνοιξε, ήταν Αντώνης Σαμιωτάκης. Πέρασε μου λέει κι άρχισα πρώτος να ανεβαίνω τις ξύλινες σκάλες ενός παλιού αρχοντικού, σε ένα μικρό στενό στην Κοκκινιά, στην οδό Καλαβρύτων 1. Ένα στενό που ο χρόνος έχει σταματήσει και θύμιζε τα Αναφιώτικα της Πλάκας ή τα παλιά παραδοσιακά καλντερίμια, στα χωριά της ελληνικής υπαίθρου. Μ’ έφερε πίσω σε παλιές εποχές και σε εικόνες, από τα χωριά της Λέσβου, όπου και μεγάλωσα.
     Μέχρι να σκεφτώ όλα αυτά, ήδη είχα ανέβει τη σκάλα κάτω από το βλέμμα σπουδαίων ποιητών, που κοσμούσαν με τα κάδρα τους τον τοίχο. Με κοίταζαν παράξενα λέγοντας, τι θέλει αυτός ποιητάκος στην παρέα μας και γω από ντροπή απέφευγα να κοιτώ.
     Στο χέρι μου κρατούσα με υπερηφάνεια, δύο χειρόγραφα ποιήματα, το ένα που μου ζήτησε ο Αντώνης Σαμιωτάκης να του το γράψω για να το κορνιζάρει, επειδή του άρεσε όταν το διάβασε, με τίτλο «ΠΡΩΤΗ ΜΑΗ» και το άλλο, σε μία γρήγορη επίσκεψη που είχα κάνει πιο παλιά, εκστασιασμένος από το Λογοτεχνικό πειραματικό μουσείο, που διατηρεί, και εκτιμώντας στην ποίηση του, έγραψα ένα ποίημα αφιερωμένο σε αυτόν και στο μουσείο του, με τίτλο «ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΙΩΤΑΚΗ». Θα διαβάσετε και τα δύο χειρόγραφα ποιήματα παρακάτω.
     Ιδιοκτήτης αυτού του χώρου, είναι ο Αντώνης Σαμιωτάκης, ο άνθρωπος ποιητής, που με δικά του έξοδα, νοικιάζει αυτό το παλιό αρχοντικό. Έχει επίσης μαζέψει με κόπο και μεράκι πολλά λογοτεχνικά κειμήλια, από ότι θα δείτε παρακάτω στις φωτογραφίες.
     Μην παραξενεύεται, για την πολιτεία όλα αυτά είναι πολυτέλειες, ευτυχώς που υπάρχουν και ρομαντικοί μερακλήδες που εργάζονται αθόρυβα, για τον πολιτισμό, τα γράμματα και τις τέχνες.
     Μιλήσαμε και είπαμε πολλά, άκουσε κάποια τραγούδια, που έχω γράψει τους στίχους και την μουσική, για τις χαμένες πατρίδες. Δάκρυσε λίγο, αφού ο παππούς του ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία και με χαρά μου είπε ότι πέρασε και από την πατρίδα μου τη Λέσβο, πριν εγκατασταθεί στην Κοκκινιά.
     Καθώς μιλούσε, εμένα το βλέμμα μου άρχισε να ταξιδεύει στο χώρο. Τι να πρωτοδώ, βραβεία , φωτογραφίες λογοτεχνών και άλλα πολλά σχετικά με το λογοτεχνικό χώρο. Ξαφνικά το μάτι μου έπεσε σε μια βιβλιοθήκη με πολλές Φιλολογικές πρωτοχρονιές! Το γεγονός με χαροποίησε, αφού έγινε κομμάτι της ζωής μου, με την επανέκδοση που πραγματοποίησα το 2020, μετά από 68 χρόνια συνεχούς πορείας και παύσης το 2011. Αυτό το έχω συναντήσει και σε πολλά σπίτια πολλών παλιών λογοτεχνών που έχουν στη συλλογή τους και τα 68 τεύχη που έχουν εκδοθεί!
     Διαβάσαμε μαζί, τα ποιήματα που του έγραψα. Συζητήσαμε λίγο περί ποίησης, μουσικής, και λογοτεχνίας, βγάλαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες και δώσαμε υπόσχεση κάποια άλλη φορά να ξανασυναντηθούμε.
     θέλω να συγχαρώ τον ποιητή και Άνθρωπο Αντώνης Σαμιωτάκη, αυτόν τον ακούραστο για πολλά χρόνια εργάτη της τέχνης και να του ευχηθώ, ο χρόνος να γίνει φίλος του, για να συνεχίσει το έργο του, τέτοιους ανθρώπους τους έχει ανάγκη ο ελληνικός πολιτισμός. Μπορεί να λένε ότι ένα κούκος δεν φέρνει την άνοιξη αλλά εγώ λέω το εξής:

«Αν μόνοι μας πασχίζουμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο, τότε είμαστε πολλοί!»