που πριν λίγες μέρες μας άφησε και ταξίδεψε
για τους μουσικούς ουρανούς. Αφορμή για να το γράψω
ήταν ο τίτλος ενός τραγουδιού που ερμήνευσε
«Λείπεις εσύ λείπει η ζωή μου», που μου άρεσε πάρα πολύ
και μου έκανε συντροφιά πολλές νύχτες.
Πάντα κάποιος θα μας λείπει!
Με το σήκωμα του χεριού οι φλέβες φουσκώνουν
δραπετεύει τ’ όνειρο στις μικρές Ώρες.
Σε μια αγκαλιά οι σκέψεις ξαναγεννιούνται
όλα μου τα θέλω, ματώνουν γονατιστά.
Λείπεις εσύ, Αγάπη μου!
Νυσταγμένα τα μάτια μου ασπαίρουν τη σκέψη
πικρό το τραγούδι γυροφέρνει τους ίσκιους.
Στο μουντό σούρουπο πικροχτυπούν οι καμπάνες
αλύπητα σ’ ανεβάζουν στον ουρανό.
Λείπεις εσύ, Πατέρα μου!
Η βροχή στο τζαμί στάζει μακρόσυρτα δάκρυα
τ’ όνομά σου χαράζει στο τελευταίο αντίο.
Χρησμός γίνεται ο πόνος σκάβοντας τη λύπη
κι η μορφή σου ξετυλίγεται στα μάτια μου.
Λείπεις εσύ, Μάνα μου!
Στην ταχύτητα του άπειρου χρόνου χάθηκες
μια λάμψη από θόρυβο τα έσβησε όλα.
Μεθυστικό ντελίριο ξεχύθηκε στο κενό
ξυπόλητη η ζωή θολώνει το παράπονο.
Λείπεις εσύ, Αδέλφι μου!
Ώρες και ώρες στα γυαλιστερά πατώματα
κυνηγώ τις νότες που πετούν στον αέρα.
Στοιβαγμένες κάνουν φτερά οι εικόνες
και το τραγούδι συνεχίζει το παράπονο.
Λείπεις εσύ, Λείπει η ζωή μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου