ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Τίναξα το βιβλίο της Σοφίας
πάνω στο Λευκό χαρτί,
ανάκατα ξεχύθηκαν τα γράμματα.
Άλλα φώναζαν, άλλα χόρευαν,
άλλα έτρεχαν δεξιά, αριστερά.

Πιασμένα χέρι - χέρι όλα τα «Α»
σχημάτιζαν μια Κραυγή «ΑΑΑΑΑΑΑΑ»
και μετά παρέα με τα «Χ»
ένα ατελείωτο «ΧΑΧΑΧΑΧΑ!»

Άνοιξαν ξαφνικά ένα τεράστιο στόμα
κι άρχισαν να με χλευάζουν.
«Κοιτάξτε τον, μας το παίζει ποιητής»
Πριν προλάβω να πω γιατί;
Με ρώτησαν όλα με ένα στόμα.

Επαναστατείς; Κρίνεις; Φωνάζεις;
Αντιστέκεσαι; Πυροβολείς;
Μαθέ πως η πένα σου
είναι πιο δυνατή από πιστόλι!

Τα έχασα, ρίχνω μπόλικο
μαύρο μελάνι πάνω τους
κι άρπαξα απότομα το λευκό χαρτί,
το τσαλάκωσα σαν μία μπάλα,
να μην τα ακούω, να μην τα βλέπω,
κι έτρεξα γρήγορα να κρυφτώ από ντροπή.

Την άλλη μέρα που το ξανακοίταξα
είχε γίνει μια μαύρη στρογγυλή βόμβα.
Κάποια γράμματα κατόρθωσαν
και βγήκαν έξω από μία τρυπούλα,
πιασμένα χέρι - χέρι σχημάτιζαν τη λέξη «ΦΥΤΙΛΙ».
Από τότε πασχίζω να βρω την φωτιά!