ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ

Τα φτερά μου απλώνω
στις θάλασσες του κόσμου.
Περιπλανώμενος στο ορίζοντα
αφουγκράζομαι τα μελλούμενα,
ψάχνοντας φως στα μυστικά τετράδια.

Σιωπή παντού, κανείς δεν μιλά,
ίσκιοι ξεμακραίνουν στο διάβα μου.
Απ’ το φεγγίτη του ουρανού βλέπω χαλάσματα.
Κάπου σ’ ένα παράθυρο αχνοφέγγει μια λάμπα
κι οι λέξεις μόνες αντιστέκονται
στη θολή ματιά που αφήνει το δάκρυ.

Οι Μυρωδιές τυφλές
ταξιδεύουν με τις σάρκες τους μόνες.
Από ψηλά τριγυρίζει η σκέψη
και κοιτάζει την κόκκινη θάλασσα,
ένα χέρι αρπάζει που ξεπροβάλει στα κύματα
κι απομακρύνεται με τα μάτια θολά. .

Μόνη της τριγυρνά η αλήθεια,
ψάχνει αόρατους εχθρούς σε χαρακώματα.
Ξεθωριάζει αιχμάλωτη η σκέψη
ικετεύοντας τους χαμένους θεούς
κι η θηλιά ξεκούρδιστη
αιωρείται στο εκκρεμές του χρόνου!

Είθε μετά την καταιγίδα
να ξεπροβάλλουν ζωντανά
τα χρώματα στο καμβά του ουρανού,
να πετάξουν πάλι τα χελιδόνια,
να φορέσει κι η άνοιξη τα γιορτινά της
κι εμείς στην αυλαία πρωταγωνιστές
να υποκλιθούμε στην ομορφιά σου ζωή!