ΚΡΑΥΓΗ

Κόκκινη εσθήτα τύλιξε τη γη
με μαύρα κοράκια κεντημένη.
Τα αστέρια πεθαίνουν πριν προλάβουν
να σκορπίσουν το φως τους
κι οι στιγμές ανείπωτες τρέχουν
να σώσουν ότι απέμεινε.

Οι ψυχές αγκαλιάζουν το καμένο σώμα
και στωικά προσεύχονται.
Ο ουρανός σπέρνει φωτιά,
τα σίδερα λυγίζουν
στο χορό της απληστίας.

Ο κόσμος ξεψυχά
κρεμασμένος στις πληγές της νύχτας
Σταυρωμένα τα χέρια δεν μιλάνε,
τα κλειστά μάτια ραγίζουν.
Γαντζώνεται η αντοχή
στο περβάζι της συμφοράς,
βουτιά θανάτου φέρνει τη λύτρωση.

Οι φυλλωσιές της ελπίδας
γονατίζουν λυπημένες.
Αόρατοι ίσκιοι λυσσομανούν
στου βόρια το αόρατο φίλημα.

Τεντώνω τα χέρια μου
και μια κραυγή τραντάζει το σύμπαν!

Μια κραυγή!
Να ταξιδέψουν οι λέξεις
πάνω στις ράγες της αντίστασης.

Μια κραυγή!
Να ενωθούν τα χέρια,
χτίζοντας όνειρα στη σκιά του κόσμου.

Μια κραυγή!
Θυσία στο βωμό της λησμονιάς,
να ξυπνήσει το θεό που κοιμάται ακόμα.