ΣΕΛΙΣ 56

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΟΥ
(Σαββατογεννημένος)


Και να, που η στιγμή έγινε χρόνος
κι η σπίθα μια τεράστια φωτιά.
Οι ώρες αμέτρητες σαν κουρασμένο άλογο
κουβαλάνε στην ανηφοριά,
χαρές, όνειρα, ελπίδες , λύπες.

Το ποτάμι κυλάει αμίλητο,
παρασέρνει ότι βρει μπροστά του
και πίσω δεν κοιτάζει.
Κι εγώ κλεισμένος στο μικρό μου κελί,
χρωματίζω τον τοίχο μπλε
για να βλέπω τη θάλασσα.
Γράφω για ήλιους στη άκρη της γης
για ν’ αγναντεύω δειλινά.

Αίμα στάζουν οι λέξεις,
βαθιά σαν τις χαράζω,
σπονδή στην αμείλικτη κλεψύδρα,
που αθόρυβα και βασανιστικά στάζει.
Χορεύουν στο αλώνι του χρόνου
πιασμένοι χέρι, χέρι οι αριθμοί
και φέτος η παρέα πάλι μεγάλωσε.

Πιστός στη μέθεξη της γιορτής,
σέρνω το χορό έως στο τέλος της βραδιάς.
Αύριο η μέρα θα γυρίσει σελίδα,
θα φορέσει τα καλά της
κι οι πρόβες θα ξαναρχίσουν
για το επόμενο αντάμωμα.
Με αλλιώτικες τώρα πια φιγούρες.
Ποιος ξέρει τι!