ΣΕ ΕΙΔΑ

Μπροστά στα τείχη σε είδα, με πείσμα να καρφώνεις
ξύλινες σκέψεις στο μυαλό σου σκαρώνοντας ταξίδια.

Στ’ ανάκλιντρο σκάλιζες με τα μάτια σου το φεγγάρι
κι έγραφες το παράπονο αντάμα με τη μοναξιά σου.

Σεργιάνιζες στους μυστικούς ήχους του σύμπαντος
ατενίζοντας τους αριθμούς στην υποτείνουσα της ζωής.

Έκλεισες τις σκιές του θανάτου μέσα στα μάτια σου
κι ο εφιάλτης έριξε φως στα αιώνια ιδανικά σου.

Στοχαστικό στις πλατείες του κόσμου, ξυπόλητο σε είδα,
την ηθική να εκμαιεύεις ανασταίνοντας την ανθρώπινη ψύχη.

Με τη φαρέτρα σου γεμάτη οράματα, μεταλαμπάδευες
σοφία και πολιτισμό, κατακτώντας τα πέρατα του κόσμου.

Καρφωμένο το βλέμμα σου, τη συγχώρεση έριχνες
μοιράζοντας αγάπη, λησμονώντας τον Γολγοθά σου.

Μετά από χρόνια σ’ άγνωστους χάρτες περιπλανιόσουν,
με της ελπίδας το σκαρί, να μεγαλώσεις κι άλλο τον κόσμο.

Κι ύστερα κάτω από μια λάμπα έσκαβες την έρημη γη,
λαχταρώντας να ανθίσει και να βγάλει καρπούς.

Σαν αστραπή ταξίδευες μ’ ένα χτύπημα ειπωμένα λόγια,
βάζοντας τέλεια και παύλα στη μέχρι τώρα σιωπή τους.

Φιλοσοφούσες με την εμπειρία, στην κριτική των ιδεών,
ν’ αλλάξεις τον άνθρωπο στης αλλοτρίωσης τη συνείδηση.

Γρίφους έλυνες κι έψαχνες χώρο χαμένος στις εξισώσεις,
παγώνοντας το χρόνο στις παρυφές του σύμπαντος.

Να γιατρεύεις ανοιχτές πληγές σε είδα στους φοβισμένους,
πρωταγωνιστής στης επανάστασης τα φθαρμένα μανιφέστα,

Στην παλέτα της γης, τα χρώματα ζωγράφιζες όλα ίδια
κι έχω ένα όνειρο είπες, καλύτερη ζωή και δικαιοσύνη.

Κι όμως ακόμα δεν ξέρω ποιος είσαι, σε σπάνια βιβλία
και σε χαραγμένα γράμματα πάνω σε μάρμαρα σε συναντώ.

Κι όταν κάποτε ρώτησα το όνομά σου «Άνθρωπος φώναξες!»
«Άνθρωπος, που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο!»