Ο Χριστός κοίταζε
λυπημένος τις έρημες εκκλησιές
ρακένδυτος μοίραζε το μάνα
στης αγάπης τη γιορτή.
Στην ατραπό της σοφίας
πάνω σε κοφτερές πέτρες βάδιζε
ξυπόλητος με ματωμένα πόδια.
Ελπίδες μοίραζε ο Μωάμεθ
στο μονοπάτι της Εγίρας.
Στην άκρη του βράχου ο Βούδας
ακίνητος και συλλογισμένος
κυοφορούσε στοχασμούς
σπουδή στην αρμονία της ζωής.
Τα μελλούμενα έγραφε
ο προφήτης του κόσμου
στον κήπο της αυτογνωσίας.
Δύσκολος ο δρόμος και επίπονος
ακόμα ένας Γολγοθάς για Εκείνον
τα βήματά του κουρασμένα, βαριά.
Επιτέλους μπροστά του ο Ιούδας
ξανά μια ανάσα κοντά του
δυνατά τον αγκάλιασε
τον κοίταξε με παράπονο
και δακρυσμένος του ‘δωσε... ένα φιλί!
Μπροστά Του ο Ιούδας επιτέλους,
ΑπάντησηΔιαγραφήξανά μια ανάσα κοντά Του
και δακρυσμένος του έδωσε... ένα φιλί!!!
Η υπέροχη εκδοχή που είναι αλήθεια ότι αναγνώρισε την προδοσία του ο Ιούδας και η υπέροχη έκφραση με το υπονοούμενο αυτό υπερέχει για τον άνθρωπο ποιητή. Γιατί αν δεν υπήρχε Ιούδας το θεϊκό σχέδιο δεν θα ολοκληρωνόταν ίσως. Μπράβο σου μ' άρεσε πάρα πολύ.