στου φθινοπώρου το αυγινό χάραμα
ντύθηκες τα χρώματα της ζωής
ψάχνοντας ένα πρωινό τραγούδι.
Σαν μαχαιριά χάραζε το βλέμμα σου τον άδειο ουρανό
γυρεύοντας του θεού το κέρινο ομοίωμα.
Ραγισμένος ο καθρέφτης στα δύο
με τα κομμάτια της χαράς και της λύπης σου.
Κέντησες τα όνειρα σου στην ομίχλη
πίσω από εφήμερα κομμάτια
ακροβατούσες ελεύθερη στη βροχή.
Σαν μαύρο κοράκι και σαν λευκό πρόβατο
στις σκιές της θαλιδομίδης ηρεμούσες.
Προσπαθούσες να δραπετεύσεις από το θάνατο
τέχνη είναι να πλάσεις το δικό σου κόσμο
τον βρήκες έξω από το σφαλισμένο δωμάτιο.
Ρούφηξες τον αέρα της ζωής
σαν Λαίδη Λάζαρος αναστήθηκες
στης άναρχης ουτοπίας τα στίγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου