ΑΡΧΕΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Με βρεγμένα μαλλιά ξυπόλητη έτρεχες

στα ξερά πάνω φύλλα του χειμώνα.

Τ’ άσπρο σου φουστάνι ανέμιζε στον αέρα.

Τα μάτια σου κόκκινα θολά

κι η ανάσα σου δυνατή.

Κόσμος , παράξενος , περίεργος.

Ακούγαμε σ’ αγαπώ χωρίς να ξέρουμε

ποιοι ήμασταν, που ήμασταν, τι ζούσαμε.


Να προλάβεις ήθελες

να γυρίσεις πίσω το χρόνο.

Σαν οπτασία σ’ έβλεπα από μακριά

αλλού εγώ αλλού εσύ

κι ο τοίχος αόρατος μπροστά μας.


Ξαφνικά όλα έσβησαν, δεν πρόλαβες

στο σκοτάδι άκουγα τη φωνή σου

να σβήνει σιγά σιγά.

Σου τ’ ορκίζομαι φώναξες

δεν θα σε ξεχάσω, θα ‘ρθω να σε βρω

πάλι θα είμαστε μαζί.


Ο χρόνος περνούσε

γέμιζε τις παλάμες του με υπομονή

μα η καρδιά πάντα άδεια

κι η ελπίδα μια ανάσα ζωής

κουβέντιαζε με τα αστέρια.

Κι όταν το σύμπαν έριξε τα σύνορα του

κι ένωσε η απόσταση τις άκρες της

μια φωνή γνώριμη ακούστηκε.

Γλυκιά ανατριχίλα και ταραχή

στο όνειρο που ζωντανεύει.


Δεν σταμάτησες ποτέ

να τρέχεις ξυπόλητη

λαχταρούσες το ταξίδι να κάνεις .

Έρχομαι μου είπες!

Σε περιμένω, σε χρειάζομαι φώναξα!


Συναντηθήκαμε κι ο χρόνος

πάλι έδειξε τα σημάδια του

όλα ίδια, όλα ταιριαστά

κάπου τα είχαμε ξαναζήσει.


Έκλεισες τα μάτια σου

στην αγκαλιά μου κούρνιασες και ψιθύρισες.

Για πάντα μαζί.

Ως το θάνατο αποκρίθηκα!