ΕΝΥΠΝΙΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

Στον ύπνο μου χθες

ανάμεσα στην άκρη του σύμπαντος

και στα κατάβαθα του ερέβους

συνάντησα μία γυναίκα με λυγερή κορμοστασιά.


Περπατούσε γρήγορα

κι ήταν ντυμένη από την κορυφή ως τα νύχια.

Ακόμη και το πρόσωπό της ήταν καλά καλυμμένο.

Φαίνονταν μόνο δύο μεγάλα

πανέμορφα αμυγδαλωτά μάτια

με γυριστές μαύρες βλεφαρίδες.


Άλλοτε την άκουγα να τραγουδάει

ντυμένη στα λευκά σαν την άνοιξη

με ξόμπλια πάνω της πολύχρωμα

λουλούδια και όμορφα πουλιά.


Άλλοτε να μοιρολογεί

τυλιγμένη στα μαύρα κουρέλια.

Άλλοτε να οδύρεται και να κλαίει

σκεπασμένη στα κόκκινα σαν το αίμα

κι άλλοτε να γελάει και να πετάει

φορώντας το μπλε του ουρανού.


Μάταια προσπαθούσα να την πλησιάσω,

να ρωτήσω ποια είναι και τι κάνει.

Από το περίγραμμα το ρούχων

ένοιωσα την ομορφιά της.

Η ψυχή της όμως τι κρύβει

δεν μπόρεσα να καταλάβω.


Δεν γύρισε να με κοιτάξει καθόλου

τραβούσε το μοναχικό δρόμο της

και εγώ την ακολουθούσα

μέχρι που άρχισε να χάνεται σιγά σιγά

και να σβήνει η φιγούρα της.



Ξαφνικά είδα απ’ το χέρι της

μία στρογγυλή πέτρα

να πέφτει κάτω στο χώμα.

Έτρεξα και τη σήκωσα

ένα μήνυμα έγραφε!

Είμαι η...