κρυφτήκαν οι λέξεις πίσω από δάκρυα
κάτω από τα θολά νερά του Αχέροντα.
Στο άψυχο χαρτί μόνες περιπλανιούνται
αλητεύουν χωρίς προορισμό χωρίς σημασία.
Ματωμένο, κατακόκκινο ένα περιστέρι
κατάμαυρα θολώνει τα νερά.
Μια αγάπη το μίσος αγκαλιάζει.
Κλαίει ένα παιδί κάτω από το χαμόγελό του.
Μαύρο μαντήλι κουνάει μια μάνα.
Βουβή καρτερεί τον πόνο της η γυναίκα.
Όλοι τους ίσκιους τους τρέμουν.
Δε θέλω να μιλώ πια
οι άψυχες κι άπραγες λέξεις
στο δρόμο ας βγουν να ταξιδέψουν
μέσα στο πλήθος να φωνάξουν
ανάγκη και χρέος είναι
υπόσταση να αποκτήσουν
αίμα να γίνουν φωτιά και τσεκούρι.
Τότε μόνο ο κόσμος θα αλλάξει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου