ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Δεν σε φώναξα κι όμως ήρθες

ξαφνικά μπροστά μου.

Έτσι απρόσκλητος και σκληρός.

της σιωπής μου το «είναι» να αλλάξεις.


Φάνηκες στο φως της ημέρας

έλαμψες στις παρυφές της νύχτας

έπαιζες μαζί μου και χαμογελούσες.



Εγώ απέναντι σου

ντροπαλός και φοβισμένος

μετρούσα λάθη, αναμνήσεις, στιγμές.


Ήρθες να ταράξεις την ύπαρξή μου

να αφήσω ήθελα πίσω μου

ότι απόμεινε από τα κρυφά μου δειλινά

από τους ήχους των κυμάτων.


Δεν μπόρεσα να σπάσω

του νου μου τα κρύσταλλα

δεν δοκίμασα να απαλλαγώ

από τους κεραυνούς της ζωής μου

δε κατάφερα να μετρήσω τα λάθη μου

ούτε μπόρεσα να σε διώξω από μπροστά μου.


Έμεινα να σε κοιτώ άβουλος και ενεός

κι όταν σε ρώτησα ποιος είσαι

μου απάντησες χαιρέκακα

ο καθρέφτης της ψυχής σου!