ΤΟ ΔΙΛΛΗΜΑ

Μέσα από τα μάτια των σκουληκιών

ατενίζω τον κόσμο που γερνά.

Καμιά χαραμάδα στα γυάλινα του εβένους

υγρή σκόνη ασπαίρει παντού

αποπνικτικό κι ερεβώδες τοπίο .



Οι ρίζες κρέμονται

σαν σκελετωμένα χέρια να μ’ αρπάξουν

η αψάδα από τις φωτιές με πληγώνει.

Τα νύχια σκούρα κιτρινοκαφετιά

διαρρηγνύουν τους μαύρους ασκούς.



Οι ψυχές παίρνουν τρομακτικές μορφές.

παντού πρόσωπα ζαρωμένα.

Φόβος, γράφουν οι τοίχοι

από αίμα η κόκκινη μπογιά

θωπεύει τη γλίτσα των βράχων.



Ωρύεται και γελά σαρκαστικά το στοιχειό

λυσίκομο μέσα στις χαρακιές της αμφιλύκης

ξερνά ακατάληπτες κραυγές.

Ο χρησμός διφορούμενος

τι από τους δυο να διαλέξω;