ΟΙ ΘΑΜΩΝΕΣ

Ξετυλίγουμε τα όνειρά μας

όταν το φεγγάρι ανταμώνει τη νύχτα
την αχαλίνωτη μοναξιά μας θωπεύουμε
στις αδήριτες ώρες.

Περιμένουμε τη στιγμή να νιώσουμε
στη φωτιά πώς περπατάμε
τα λόγια μας καθρεφτίζονται
στο αίθυγμα του στοχασμού.

Φευγάτοι και ενθουσιασμένοι
πετάμε τις μάσκες από πάνω μας
σαλτάροντας στα αστέρια
να κλέψουμε την αλισάχνη του έρωτα.

Περπατούμε άμεμπτοι στα λευκά μάρμαρα,
ξυπόλητοι και ρακένδυτοι
ανάμεσα στα ζωντανά αγάλματα
και στους κήπους της φαντασίας μας.

Αμόλευτοι και ακλόνητοι βράχοι
δεν κιοτεύουμε στα ύπουλα χτυπήματα
δεν υποτασσόμαστε στις ανίδωτες μαύρες σκιές
που μας περικυκλώνουν.

Κοιτάμε τον ήλιο στα μάτια καταμεσήμερο
χωρίς παρωπίδες
κι η κάθε μας στιγμή φλερτάρει
αρματωμένη στα μαύρα ποταμιά.

Αντιστεκόμαστε στους ψεύτικους φάρους
που ξεπουλάνε τη ρότα μας
απηνείς και μνησιπήμονες
σκαρώνουμε λάβαρα σε βροχερές μέρες.

Αρνούμαστε να είμαστε οι πολλοί
μα οι λίγοι μέσα στους λίγους
εμείς οι τρελοί ιδεολόγοι
οι αδιόρθωτοι θαμώνες της ζωής!