ΑΟΡΑΤΗ ΓΙΟΡΤΗ

Καμιά λαμπάδα δεν άναψε φέτος,
το φως ψυχρό και μουδιασμένο αχνόφεγγε.
Οι αγκαλιές χαλαρές κι απόμακρες
αναζητούσαν την αλήθεια.
Τα καντήλια δεν φώτισαν
τις ψυχές να αναστηθούν.
Βουβές οι καμπάνες θρηνούσαν
το μεγαλείο της Ανάστασης!

Αγκομαχούσε η άνοιξη
να φανερώσει την ομορφιά της.
Οι πασχαλιές ανθισμένες στη γωνία του κήπου
μόνες τους μοιρολογούσαν.
Κανένα χέρι δεν έσφιξε ζεστά το άλλο
κι όλα απόμακρα και ξένα.
Τα φιλιά έρημα μείναν
να ταξιδεύουν μόνα τους στον αέρα.

Ο Γολγοθάς πιο ανηφορικός από ποτέ.
Στους ώμους μας φορτωθήκαμε
το Σταυρό και περπατάμε μόνοι
πατώντας πάνω στα μυτερά καρφιά της Σταύρωσης.
Ποιος θα μιλήσει τη αλήθεια να πει;
Ποιος θα κυλήσει την βαριά πέτρα της αποκάλυψης;
«Νίπτω τας χείρας μου» θα πει κάποιος άλλος.
Άραγε πόσο θα ‘ναι αληθινός!