SOLO CONCERTO

Χάθηκε ή αλάνα κι έμειναν οι ίσκιοι των παιδιών
να τριγυρίζουν αθόρυβα πάνω στ’ ακούρδιστα ρολόγια.
Τα παιχνίδια πάλιωσαν κι οι σκουριασμένες αναμνήσεις
έμειναν χωρίς ανάσα κρυμμένες στο κάδο της ιστορίας.

Οι ασβεστωμένες γειτονιές πέταξαν τ’ άσπρα τους ρούχα
και η αυλή των θαυμάτων στήνει λυπητερό χορό
συλλαβίζοντας μοιρολόγια σε άδειες εκκλησιές.

Κρύφτηκε το φως της λάμπας πίσω απ' τους τεράστιους τοίχους
κάτω απ’ τις ρωγμές της μοναξιάς χαμένο στις οπτασίες
κι όλα τα πολύχρωμα στολίδια τη μυρωδιά τους ταξίδεψαν.

Η ζεστασιά έβγαλε τα μάλλινά της και τα πρόσωπα φοβισμένα
κοιτάζουν ύπουλα τρομάζοντας στην κραυγή της νύχτας
όταν οι αλυσίδες τα νύχια τους απλώνουν στους έρημους δρόμους.

Κι έμεινε στα χαρτιά η χαρά και στης ελπίδας τα παράθυρα
άρχισε να ψηλώνει κι άλλο ο ουρανός και να ξεμακραίνει.

Κι αρχίσαμε να μιλάμε στις παλιές φωτογραφίες
να ανάβουμε κεριά στις ραγισμένες ψυχές μας
να πετάμε τη λάσπη που φορτώσαμε στην πλάτη μας
να γεμίζουμε ασφυκτικά τις φλέβες μας θάλασσα
να σεργιανάμε στις άγονες αυλακιές του χεριού μας
να τραβάμε νευρικά χαρακιές στους τέσσερις τοίχους.

Και στο τέλος, μείναμε μόνοι, βουβοί κι ανυπεράσπιστοι
να αντικρίζουμε τη ζωή πίσω από μια ψεύτικη μάσκα!