Η ΚΑΜΠΑΝΑ

(Ονομασία της παλιάς μου γειτονιάς
στο Νεοχώρι - Μπουρός Λέσβου!)

Ερήμωσε το σοκάκι κι η βυσσινιά πια δεν ανθίζει
έκλεψε τη χαρά της το τσιμεντένιο πεζούλι.


Τα σύνεργα του ψαρά βούλιαξαν στο χρόνο
αθόρυβες κι οι πατούσες του ακούγονται.

Το ακορντεόν στάζει μελωδίες απ' τα κεραμίδια
δακρύζοντας που το τραγούδι σίγησε.

Ίσκιοι γυναικών κεντούν στα πεζούλια όνειρα
προσμένοντας το τσουκάλι να αναστήσει ελπίδες.

Ο ήχος ρυθμικός από το σφυρί του τσαγκάρη
μετράει ένα, ένα τα χρόνια στην ηχώ στου σύμπαντος.

Οι κλεφτές ματιές κονταροχτυπιούνται
την κάψα στα πρόσωπα τη σβήνει το ούζο.

Κατηφορίζω, τη ζωή ψάχνω να βρω
τότε που ακόμα μου χαμογελούσε.

Σημαδεύω τα βήματα μου στο πλακόστρωτο
ακούγοντας το πικάπ του παλιού καφενέ.

Ένα τραγούδι που αργά καταπίνει η απόσταση
«…μονοπάτι αγαπημένο εσύ πού με βρίσκεις πονεμένο
πες μου, πες μου πού θα τη βρω…»