Πώς γίνεται τα κλειστά βλέφαρα να μιλάνε με τόσες εικόνες
Πώς μπορεί η άπνοια της στιγμής να γίνει κραυγή στο σύμπαν
Πώς οι μελιστάλαχτες ακτίνες του φωτός ρέουν καυτά στις φλέβες
Πώς μία Κυριακή ξαγρύπνησε στο παραθύρι της ξεγνοιασιάς
Πως ψιχάλισαν οι σκέψεις την αρμονία στην αδημονία της ζωής
Πώς αόρατες κλωστές τύλιξαν τόσους άσβεστους πόθους
Πώς το φεγγάρι μελτέμιασε στην ηχώ της ερωτικής μυσταγωγίας
Πώς ηδονικές στάλες μετουσιώνουν τη γλυκυθυμιά της ψυχής
Πώς ένα δάκρυ πλημμύρισε στο πετάρισμα της βροχής παραδομένο
Πώς ένας ήλιος ξετύλιξε τ’ ακούρδιστα ρολόγια της εξομολόγησης
Πώς η άσβεστη πεθυμιά διαρρηγνύει το ανεκπλήρωτο
Πώς το χαμόγελο έγινε λυράρης στης θάλασσας την αγκαλιά
Πώς η αλήθεια τραγουδούσε αμέριμνη το αναπάντεχο σάλπισμα
Πώς το αγέρι ψιθύριζε πάνω στα βρεγμένα σύννεφα το χρησμό του
Πώς ο χρόνος ντύθηκε την αψάδα της ξαστεριάς για να μεθύσει
Πώς η ελπίδα χρυσοκέντησε ατλάζι με την ευωδιά των κρίνων
Πώς ένα δίχτυ αόρατο γύρεψε του δειλινού το φιλί να ξελογιάσει
Πώς η προσμονή ξαπόστασε στου ίσκιου τα φυλλώματα ιδρωμένη
Πώς η χαρά τους ιστούς πορφύρωσε να διαλαλήσει τη ρότα της
Πώς ένα όνειρο λαξεύει τη μαρμαρένια αυγή στη λάμψη της μέρας
Πώς η σιωπή κρύβει τόσα και γίνεται δισκοπότηρο στη μέθεξη της αγάπης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου