ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Α ρε πατέρα Μερακλή

ότι ήθελες να πεις το έλεγες

σκαρώνοντας ένα τραγούδι.

Έπλαθες τις λέξεις που γίνονταν

καημός και βαρύς νταλκάς.



Από το στήθος σου έβγαινε

μελωδία αρχέγονη.

Ένας μακρόσυρτος αμανές,

μια φωτιά που πάσχιζε να κάψει

τα βάσανα, την αδικία

τα στραβά όλα του κόσμου.

Με ένα Αχ τελείωνες

και μ' ένα δάκρυ που κρυφά

σκούπιζες στο μάγουλό σου.



Στον τελευταίο αποχαιρετισμό

την ώρα που έφευγες πατέρα

σου αφιέρωσα ένα τραγούδι μου

από τα φύλλα της καρδιάς βγαλμένο.



Δεν πειράζει

που δεν άνοιξες τα μάτια σου

να μου χαμογελάσεις

εγώ σε ένοιωσα.



Δεν πειράζει

που δεν σήκωσες το ποτήρι

να μου πεις το ""γεια μας""

άκουσα την φωνή σου.



Δεν πειράζει

που δεν μου απάντησες

με ένα δικό σου τραγούδι,

στα χείλια σου διάβασα τα λόγια.



Στο αφιερώνω πατέρα

και είμαι σίγουρος πως και τώρα

το σιγοψιθυρίζεις μαζί μου.



Ο Μερακλής ο άνθρωπος

ποτέ του δεν πεθαίνει

μες στις καρδιές των φίλων του

Θα ζει και θ' ανασαίνει!

Αντώνης θαλασσέλης