ΜΠΟΥΡΟΣ ΤΟ ΧΩΡΙΌ ΜΟΥ

Οι διακοπές τελείωσαν, συνηθίζω κάθε φορά που φεύγω από το νησί μου τη Λέσβο να αναφέρομαι σε αυτό γράφοντας ένα ποίημα, το έχω κάνει πολλές φορές, θα το κάνω και σήμερα με μία διαφορά, ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΜΠΟΥΡΟ (νέα ονομασία Νεοχώρι). Το αφιερώνω σ' όλους τους συγχωριανούς μου!

Με την πρώτη ανάσα

από το θρόισμα του Πλάτανου

έγινες εικόνα στων ματιών μου τους ίσκιους.

Νοιώθω τις μοσχοβολιές του ελαιώνα

να στήνουν αέναο χορό γύρω μου

και με του ήλιου το χάδι να χαρίζουν

λάδι χρυσοκίτρινο και ευλογημένο.



Θρύμπι, ρίγανη, δάφνες και μυρσινιές

ζωγραφίζουν στο καμβά σου

χιλιάδες χρώματα και αρώματα

που τέρπουν την ψύχη μου.

Ο Μόχθος της πέτρας φύτρωσε στο χώμα

και έγινε αγριελιά,

στεφάνι ασημόχρωμο σου πλέκει

και υποκλίνεται στο κάλλος σου.



Μικρά κι αγκαλιασμένα τα σπιτάκια σου

χέρι με χέρι τραγουδούν τους αμανέδες τις ζωής

και αντιλαλούνε οι καντάδες

του Έρωτα, της αγάπης, του καημού

στο απέναντι βουνό που σιγοτραγουδάει .



Ένα αγέρι παίρνει τη σκέψη μου

και σαν φύλλο κίτρινο τριγυρνά

στις γειτονιές, στους καφενέδες

στις μάνες με τα κρυστάλλινα νερά

στα δροσερά λαγκάδια με τους μπαχτσέδες

και απαγκιάζει στην αγκαλιά σου.



Σεργιάνι κάνω στων αναμνήσεων τα μονοπάτια

πάνω στα ζάλα των παππούδων, των γιαγιάδων

των πατεράδων, των μανάδων.

Ανασταίνονται μπροστά μου, παίρνουν μορφή

τους νοιώθω δίπλα μου, τους βλέπω, τους ακούω

δακρύζω, όταν με τρεμάμενη φωνή μου φωνάζουν.



«Μην ξιχνάς μουρέλιμ του Μπουρό!»