Ξύπνησα κι η πόλη
δεν ήταν πια όμορφη,
ένα το χελιδόνι και τα μαντάτα του άσχημα.
Δακρυσμένα μάτια παντού
και τα Σαββατόβραδα πιο φτωχά.
Σαν χαρταετός πέταξες
στα περιβόλια του παραδείσου
με τους ανθισμένους κήπους
κι από ψηλά θα μας οδηγείς.
Βράχο βράχο τον καημό μας
το μετράμε με παράπονο
κι είναι μεγάλος ο καημός.
Το μοιρολόι της βροχής άρχισε
στις δύο του Σεπτέμβρη
και με το τρένο έφυγες στις οχτώ
κι οπού να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Κλαίει η Δραπετσώνα
κι η Ρωμιοσύνη φτωχότερη.
Κάποτε είπες χωρίς φόβο:
«Πόσες φορές έχω χορέψει με το χάρο
πόσες φορές έχω πει κρασί με το χάρο
και πόσες φορές τον Νίκησα το χάρο
δεν θα ‘ρθει μία μέρα να με νικήσει;».
Έκανες λάθος
το χάρο εσύ τον νίκησες
κι αθάνατος πάντα θα 'σαι!
Συγκινητικό όμορφο... αληθινό
ΑπάντησηΔιαγραφή