στον τοίχο το κάρφωνες.
Εκείνο όμως σου χαμογελούσε.
Θύμωνες, φώναζες, έβριζες
τα μάτια σου κόκκινα έσταζαν μίσος.
Όχι δεν έπρεπε σου έλεγα!
Γέμισε πληγές το κορμί σου
κι όταν την καρδιά σου άνοιξες
φίδια φαρμακερά πετάχτηκαν
με πύρινες γλώσσες.
Από μέσα σου ο διάβολος
με κοφτερά δόντια και γαμψά νύχια
γελούσε που νίκησε άλλη μια φορά.
Όχι δεν έπρεπε φώναζα!
Το φεγγάρι όμως σου χαμογελούσε
θυσίαζε τη ζωή του να νοιώθεις όμορφα
και έσταζε το φως της αγάπης του πάνω σου.
Εσένα η γλώσσα έβγαζε πράσινη χολή.
Όχι δεν έπρεπε ούρλιαζα!
Μέχρι που έγινε κατακόκκινο
και άρχισαν τα δάκρια του να στάζουν αίμα.
Χάθηκε το φως του
κι έγινε σκοτεινό σαν την κόλαση.
Όλα στο χώμα θάφτηκαν
ανάμεσα σε σκελετωμένα όνειρα
κι άρχισαν τα σκουλήκια να τρώνε τις σάρκες σου.
Όχι δεν έπρεπε την αγάπη να σκοτώσεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου