Οι διακοπές τελείωσαν, συνηθίζω κάθε φορά που φεύγω από το νησί μου τη Λέσβο να αναφέρομαι σε αυτό γράφοντας ένα ποίημα, ΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΜΠΟΥΡΟ (νέα ονομασία Νεοχώρι).
Φέτος και πάλι στο χωριό μου
δεν αναστήθηκαν οι νεκροί
κοιμούνται γαλήνια σε κήπους κρεμαστούς.
Άκουσα πως κανόνιζαν τούτο το καλοκαίρι
να στήσουν ένα γλέντι στους παλιούς καφενέδες.
Θα δακρύσουν οι τοίχοι
τα κεραμίδια θα στάξουν καημούς.
Τα δοξάρια κι οι μπαγκέτες
θα χαιρετήσουν τον ερχομό τους.
Μια φωνή από τα παλιά, τραγουδά.
«Ξεσκεπάστε τα σαντούρια
τα βιολιά βάλτε σειρά
σέρνει ο κόσμος αμανέδες
κρύβει και η γη σεβντά».
Κανείς δεν ήρθε στη φωταψία της στιγμής
η ερημιά ανταμώνει την προσμονή
γίνεται όνειρο που ξυπνά το παρελθόν.
Η λιτανεία κάτω από τα πλατανόφυλλα
αέναα σπρώχνει την ψαλμωδία της στους ουρανούς.
Από το απέναντι βουνό
κατρακυλούν μύριες σιωπές.
Κάποιος χάθηκε και φωνάζει.
«Είναι κανείς εκεί!»
Κάνεις δεν μιλά, κρύφτηκαν όλοι.
Πίσω από αόρατα δέντρα
κρυφοκοιτάζουν φοβισμένοι
σαστισμένοι από τη ρωγμή της σιγαλιάς.
Θαμμένη δίπλα στα μνήματα η ελπίδα δακρύζει.
Κρυμμένος ο ντελάλης καιροφυλαχτεί
να διαλαλήσει τη γιορτή.
Άσκοπα περιμένει.
Οι νεκροί ακόμα κοιμούνται!
Η Φωτογραφία είναι από το χωριό μου στις 18/8/22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου